Waarderen en restaureren........ of toch niet?

waar trek je de grens in restaureren

Grenzen stellen lijkt makkelijk. Wet- en regelgeving, het opstellen van handboeken, normen, certificering of richtlijnen, we doen ons best om alles en iedereen binnen deze grenzen te houden. Discussiëren mag, zolang we er maar niet overheen gaan. En zodra een te grote groep zich toch stelselmatig buiten de grenzen begeeft, stellen we ze gewoon bij.
In de monumentenzorg kan dit juist averechts werken. Zodra men erfgoed gaat standaardiseren dreigt men alles ook met gelijke waarde te gaan zien of te behandelen. Veelal wordt krampachtig vast gehouden aan monumentale waarde, omdat het nu eenmaal zo'n stempel door iemand heeft gekregen. Wat de waarde nu precies is, doet er niet toe. Monumentaal is monumentaal en daar blijft men vanaf. Vooral het per definitie vasthouden aan regels en grenzen kan juist tot meer monumentaal verlies lijden. Monumenten zijn simpelweg niet gebouwd met een oneindige levensloop In de 19e eeuw werd gesproken van 2 generaties of maximaal 100 jaar. Met name het steeds groter wordende gebrek aan (goed) bouwmateriaal was een belangrijke reden hiertoe. Ook het opkomen en gebruik van nieuwe materialen waarbij kennis over de eigenschappen zoals we ze nu kennen, was toen niet voor handen. Om nog maar te zwijgen over de jongste monumenten uit de wederopbouw periode, die in een razend tempo gebouwd moesten worden om de woningnood het hoofd te kunnen bieden. Het is daardoor van belang om bij ieder project weer opnieuw te kijken wat de monumentale waarde is en daar naar te handelen in plaats van de grenzen als uitgangspunt te nemen.